Ondanks dat het een hele heftige periode was, heeft het me veel kracht gegeven

Soms loopt het leven anders dan je zou willen. Je krijgt te maken met onvermijdelijke tegenslagen.
Relaties gaan over, een dierbare overlijdt of je eigen zaak waar je jaren zo hard voor hebt gewerkt moet sluiten vanwege een lockdown.

Afgelopen jaar zijn we veel van onze vrijheden kwijtgeraakt en is het nog maar de vraag wanneer we weer terug kunnen naar hoe het voorheen was.

Bij ieder verlies, hoe klein of groot, hoort een rouwproces.

Het veroorzaakt een gevoel van ongeloof, woede, verdriet en vroeg of laat accepteer je het verlies dat je hebt geleden en leer je leven met het gemis. Het is echter ook vaak de drijfveer om even stil te staan bij je leven, wat is er nu echt belangrijk?

Helaas rust er op rouw nog een groot taboe. Er wordt een soort tijdspad aan gehangen, alsof je maar een bepaalde tijd om een verlies mag rouwen. Daarna moet het wel een keer klaar zijn. Maar het is juist een proces. Het kan jaren duren, dat is voor iedereen anders.

In een poging het taboe een beetje te doorbreken deel ik graag mijn persoonlijke verhaal met je, over het verlies van mijn moeder. Want naast pijn en verdriet kan het je ook mooie inzichten geven en is het vaak het begin van een nieuwe fase.

Op 26 januari 2019 is mijn moeder overleden. Het was een heftige en intense tijd. Alle emoties kwamen voorbij. Het besef dat ze er echt niet meer is, komt op sommige momenten (nu nog steeds) hard binnen. De snelheid waarmee de emoties zich afwisselden, was ook opvallend. Zo stroomden de tranen bij mij en mijn familie en meteen daarna konden we weer lachen om een mooie herinnering en een paar uur later was er weer een gevoel van onmacht en woede dat het leven loopt zoals het leven loopt en dat je daar soms niks aan kunt veranderen.

Ik voelde de angst, spanning en pijn in mijn lijf. In de beginfase van het rouwproces nam ik de tijd om het aan te gaan en waar te nemen wat het allemaal met me deed. Ik gaf me over aan mijn emoties en dat maakte ook dat er hele mooie inzichten naar boven zijn gekomen.

Ondanks dat het een hele heftige periode was, heeft het me veel kracht gegeven. Ondanks, of misschien dankzij alle emoties.

Mijn moeder was en is mijn grote inspiratiebron!

Ik neem een voorbeeld aan de manier waarop zij het leven accepteerde hoe het haar toekwam. Het was een vrouw met heel veel geduld en liefde, ze stond voor harmonie en verbinding en had een rotsvast vertrouwen dat het allemaal goed zou komen.

Door haar werd ik ook gespiegeld in wat er echt belangrijk is in het leven: er voor elkaar zijn. Verbondenheid, genieten van het leven, doen wat je hart je ingeeft. Ook al lijkt dit een cliché, het is wel iets waar ik me nog bewuster mee bezig ben gaan houden. Ik heb de keuze om me te laten leiden door kleine ergernissen, negatieve gedachten en oordelen op anderen en mezelf. Of ik kan ervoor kiezen om hierin de verantwoordelijkheid voor mezelf te pakken en de positieve kant van dingen te zien, het leven te omarmen met alles wat er is en mijn hart te volgen.

Ik ben heel trots dat ik haar die erkenning mag geven en dat ik haar dochter ben. Dat ik haar manier van leven door mag geven. Dat moederliefde niet alleen van een moeder naar een kind is, maar ook van mens tot mens. Ieder mens wil gezien en gehoord worden, zonder oordeel zoals een moeder dat kan.

Zachte kracht, dat was mijn moeder. Ze kon soms best hard en streng zijn, maar altijd vanuit liefde. Dat is ook precies hoe ik in het leven sta, we deelden dezelfde kernwaarden. Ik zie heel ver herkenningspunten. Ik sta voor leiderschap in zachte kracht. Dat inzicht motiveerde mij om het nog meer uit te dragen. Niet alleen meer achter de coulissen, maar naar buiten te gaan en te gaan staan voor wie ik ben. Dat is mijn WHY en drive om te laten zien wie Fatima, in haar diepste kern is.

Het heeft me ertoe gebracht dat ik in oktober 2019 voor het eerst op het podium stond voor een groot publiek om mijn verhaal en kennis te delen.

Ik was al bezig en op het juiste pad, maar het mocht nog meer vorm krijgen en gedeeld worden met de buitenwereld. Te vaak liet ik me nog leiden door angst. Door het verlies van mijn moeder werd ik geconfronteerd met waar het nou echt om gaat. Dat ik NU moet doen wat mijn hart me ingeeft en waar ik echt goed in ben. Dat zei mijn moeder ook altijd. Je moet je niet meer laten tegenhouden door allerlei beperkende gedachten en angsten. Doe wat écht belangrijk is. Voor jezelf maar ook voor een ander.

Na het overlijden van mijn moeder is wel duidelijk geworden dat ik veel krachtiger ben dan ikzelf altijd dacht. Soms moet je daaraan herinnert worden, ook al is dat op een manier die niet fijn is en je veel verdriet geeft. Je hebt soms een drive nodig om door te kunnen pakken.

Dit zijn de meest krachtige gebeurtenissen in je leven. Weet hoe moeilijk de tijd ook is waar je nu doorheen gaat, je er net zo krachtig uit komt als ik.