Waarom heeft een duizendpoot geen duizend poten?

Wees nieuwsgierig en oprecht geïnteresseerd, zonder (voor)oordelen

Nu ik zelf een kind heb en hoor welke vragen zij mij stelt, herken ik weer die kinderlijke nieuwsgierigheid.

Ieder kind heeft wel zo’n fase waarin de ‘waarom’-vragen je om de oren vliegen. In het begin vind je die nieuwsgierigheid en verwondering als ouder geweldig en doe je je best om iedere vraag zo goed mogelijk te beantwoorden. Maar na verloop van tijd wordt het gewoon irritant. Het ontbreekt je nou eenmaal aan tijd om het leven en de hele wereld aan je kind uit te leggen. Als je dan een paar keer geïrriteerd reageert en je kind keer op keer afkapt, neemt de continue stroom aan vragen wel af. Begrijpelijk natuurlijk. Zonder je een schuldgevoel aan te praten, want we doen het allemaal, wijs je de kinderlijke nieuwsgierigheid van je kind af.

Vind je het gek dat we als volwassenen geen goede vragen meer durven te stellen? De meeste gesprekken beginnen met een vraag. Maar voordat we die vraag hebben gesteld gaan er allerlei overtuigingen en gedachten door ons hoofd en komen we tot de conclusie dat we het antwoord eigenlijk al wel weten, dus waarom zou je de vraag dan nog stellen?

Dit geldt niet alleen voor gesprekken met vreemden, juist ook in je kleine kring is dit een enorme valkuil. Want je kent je partner en je vrienden toch al jaren. Je weet alles al.

Als jij je meer open stelt en niet laat tegenhouden door beperkende overtuigingen, (voor)oordelen en je angst om afgewezen te worden kun je de vragen stellen die er echt toe doen. Vragen die wellicht best direct zijn en wat ongemakkelijk aanvoelen. Maar juist die vragen zorgen voor een diepere connectie.

Niet alleen angst voor afwijzing weerhoudt ons van het stellen van (rake) vragen. Veel vaker vullen we het antwoord zelf al in. We doen aan de lopende band allerlei aannames en daardoor worden er geen vervolg vragen gesteld. Je weet het antwoord toch al, niet waar?

Maar al die aannames zeggen vooral iets over onszelf en zeer weinig over de ander. Vanuit jouw eigen overtuigingen, ervaringen en gedachtes geef je die aannames vorm. Een kind heeft daar veel minder last van en staat nog compleet open zonder oordeel of belemmeringen.

Als kind moet je vragen stellen omdat je nog bijna niks weet. De wereld en het leven is nog één grote mysterieuze plek die nog ontdekt moet worden. Het stellen van vragen stimuleert het taalcentrum in het kinderbrein en draagt bij aan de algemene ontwikkeling van het kind. Kinderen hebben dus een goede reden om honderdduizend vragen te stellen.

Nieuwsgierigheid was een overlevingsmechanisme, in de oertijd zijn we op onderzoek gegaan om erachter te komen hoe je vuur maakt. Dat deden we om te overleven. Nu leven we in een tijd waarin er altijd wat te doen is, je hoeft je niet te vervelen en veel antwoorden zijn online te vinden. We zijn lui geworden en hoeven bijna niks zelf meer uit te vinden of te creëren.

We zijn zo gewend om door de jaren heen al zoveel kennis op te doen, dat we denken overal wel een antwoord op te hebben. En als je dan het antwoord niet weet op de vraag van je kind, dan is de makkelijkste reactie: vraag het maar aan Google.

Maar waarom zoek je het zelf niet op?

We hebben onszelf aangeleerd om die verwondering en kinderlijke nieuwsgierigheid opzij te zetten. Het is aan ons om die ook weer op te roepen en vanuit een open blik naar de wereld rake vragen te stellen. Wees eens oprecht geïnteresseerd in een ander en stel de vraag die in je hoofd al een tijdje rondzingt maar die je niet durft te stellen. Je kunt alles vragen, het is de toon die de muziek maakt. En als de vraag dan toch te direct en ongemakkelijk is dan kan jouw gesprekspartner altijd nog zeggen dat hij of zij liever geen antwoord geeft. Als je met de juiste intentie een vraag stelt vanuit kinderlijke nieuwsgierigheid dan kun je nooit afgewezen worden.

Het woord nieuwsgierigheid heeft wat mij betreft onterecht een wat negatieve lading. Er is een natuurlijk een verschil tussen roddelen en je neus in zaken steken waar het niet hoort en oprechte interesse en verwondering in het verhaal van een ander.

Een van de mooiste ontdekkingen die ik afgelopen tijd gedaan heb, is dat ik mijn kinderlijke nieuwsgierigheid nooit verloren heb. Ik daag mezelf uit om altijd de juiste vragen te blijven stellen en door te vragen. Dat is ook precies wat ik doe tijdens de coaching met mijn klanten. Vragen stellen. niet om ze uit te horen, maar omdat ik nieuwsgierig ben naar het echte verhaal van die persoon.

Jij kunt er vandaag ook mee beginnen.

Besluit dat je niet alle antwoorden hebt en stel je volledig open. Roep die nieuwsgierigheid op en ga op onderzoek uit.

Waarom heeft een duizendpoot geen duizendpoten?

Zoek het eens op 😉